Tovenarij, het boze oog, en afgunst - 10 geneesmiddelen

De edele Geleerde ibnoe Qayyim al-Jawziyyah, moge Allah hem genadig zijn, is geboren in het jaar 691 na de Hidjrah en zijn echte naam was Shamsud-Deen. Hij werd ibnoe Qayyim al-Jawziyyah genoemd omdat zijn vader het hoofd van de Jawziyyah school in Damascus was. Hij werd geboren in een warm nest waar kennis op waarde werd geschat. Hij werd daarom ook in staat gesteld om al op vroege leeftijd te studeren bij enkele van de grootste Geleerden uit zijn tijd, zoals bijvoorbeeld Imaam an-Naabilsi, Shaykh 'Alaa´ud-Deen al-Kindi en anderen maar degene die van grootste invloed was op zijn leven en waarvan hij het meest geleerd heeft was de edele Shaykhoel-Islaam ibn Taymiyyah, moge Allah hen allen genadig zijn. Zij aan zij streed Imaam ibnoe Qayyim al-Jawziyyah een groot deel van zijn leven op alle mogelijke manieren met zijn leraar en boezemvriend Shaykhoel-Islaam ibn Taymiyyah tegen alle vormen van onwetendheid, kwaad en dwaling. Tot zijn eigen studenten behoorden eveneens grote namen zoals de edele Shaykh en Exegeet ibn Kathier, al-Haafidh ibn Rajab al-Hanbali en anderen, moge Allah hem allen genadig zijn. Toen Shaykhoel-Islaam ibn Taymiyyah door de heersers van zijn tijd gevangen werd gezet omdat hij die waarheid verkondigde, werd ook Imaam ibnoe Qayyim al-Jaywziyyah gevangen gezet voor hetzelfde nobele doel dat door de verdorven heersers als vergrijp wordt aangemerkt. Daar zouden zij vele jaren en vele malen als gevangenen doorbrengen. Zijn leraar overleefde die gevangenschappen uiteindelijk niet. In het jaar 751 na de Hidjrah zou ook Imaam ibn Qayyim al-Jawziyyah sterven, moge Allah hem genadig zijn. Iedereen die hem kende en iedereen die zijn boeken heeft gelezen, kan enkel getuigen van zijn vroomheid. Imaam ibn Kathier, moge Allah hem genadig zijn, heeft over hem gezegd: "Hij had zich gehecht aan het opdoen van kennis, zowel gedurende de dag als in de nacht. Hij zou zoveel mogelijk bidden en lezen en reciteren uit de Qor´aan en hij had een edel karakter. Hij zou anderen altijd met veel genegenheid tegemoet treden en zijn vriendschap betonen. Hij kende geen jaloezie of nijd... Hij zou zijn gebed altijd zo lang mogelijk maken, en dat gold ook voor de buigingen en prosternaties tijdens het gebed."